· Linde
· 21 jaar
· Heeft haar eigen babyspa en bloeit daar helemaal in open
Ik wist dat er iets aan de hand was
Het is eigenlijk begonnen in 2012. Ik was toen 12 jaar en ben toen voor de eerste keer flauwgevallen, terwijl ik mijn communie aan het doen was in de kerk. Ik had een hele vreemde aanval, mijn gezichtsveld werk kleiner en ik had allemaal zwarte vlekken voor mijn ogen. Ik wist dat er iets aan de hand was, maar ik kon heel moeilijk uitleggen wat ik precies voelde. Ik ging langs allerlei dokters, omdat ik echt voelde dat er iets mis was, maar ik werd niet echt serieus genomen. Want ja, ik had dat maar af en toe en niet continu. Vaak voelde ik niets meer van zo’n aanval op het moment dat ik bij een dokter zat.
En zo is dat heel lang blijven duren, tot een tijdje geleden. Dat maakte mij super onzeker, want op den duur wou ik helemaal niet meer buitenkomen. Nu ben ik dan in 2019 eindelijk deftig onderzocht en blijkt dat ik reactieve hypoglycemie heb, wat ook heel stressgebonden blijkt te zijn. Jammer genoeg heb ik de laatste jaren wel wat stress meegemaakt, eigenlijk sinds dat ik naar het middelbaar ging. Mijn leven bestond uit studeren en niets anders meer.
Sociaal isolement
Ik zat continu voor mijn computer en was altijd voor school bezig. Ook eigenlijk omdat ik superveel angst had om buiten te komen, omdat de kans bestond dat ik zou flauwvallen en nog steeds niet wist wat er aan de hand was. Dat heeft mij in een serieus sociaal isolement gebracht, want studeren was gewoon het enige dat ik wel nog kon doen.
In 2016 heb ik dan ook nog eens klierkoorts gekregen, wat ervoor gezorgd heeft dat ik echt mijn krak heb gekregen. Ik was toen 16 en wanneer in september het schooljaar terug startte, moest ik van mezelf gewoon blijven gaan. Ik was zo perfectionistisch dat alles altijd in orde moest zijn. Een balans vinden tussen naar school gaan en voor mezelf zorgen was toen heel moeilijk te vinden. En toen is het eigenlijk een beetje ingewikkeld geworden. De laatste twee jaar in het middelbaar heb ik nog redelijk goed doorstaan, maar dan begon ik aan het hoger onderwijs. Ik ging vroedkunde studeren en besloot ook om op kot te gaan.
Ik wilde graag mijn eigen plekje waar ik mij helemaal kon focussen op mijn studies, maar dat was in mijn geval niet echt positief. Dat zorgde er alleen maar voor dat ik mij nog harder ging opsluiten. Ik ging naar school en zat op mijn kot, that’s it.
Het zou gewoon terug op hetzelfde uitdraaien
In augustus 2019 ben ik helemaal gecrasht. School heb ik wel volgehouden tot januari 2020 maar nadien heb ik thuisgezeten tot september. Om toch iets te doen ben ik gaan werken in een kinderdagverblijf. Ik voelde dat ik klaar was om terug iets nieuw te proberen, maar terug gaan studeren zou gewoon terug op hetzelfde uitdraaien, want ik was nog steeds even perfectionistisch.
Met het idee dat ik ’s avonds het werk achter mij zou kunnen laten en voor mezelf zou kunnen zorgen, begon ik aan een job in een crèche. Dat ging eigenlijk vrij lang goed. Maar ik was het niet gewoon om dag in dag uit tussen kindjes te staan en al helemaal niet als ik dan hun ziektekiemen mee naar huis nam, zoals buikgriep. Ik heb toen die nacht niet één keer moeten overgeven, maar wel zeven en had echt het gevoel dat alle reserves die ik het jaar voordien had opgebouwd, op één nacht terug weg waren. Toen heb ik terug een krak gekregen.
Groot empathisch vermogen
Ik merkte vooral dat het niet goed ging aan de fysieke ongemakken die ik had. Ik voelde mij altijd super opgedraaid en had continu migraine. Er waren momenten dat ik op stage moest voor mijn studie vroedkunde en ik gewoon echt niet meer kon blijven rechtstaan omdat ik zoveel schrik had om flauw te vallen en paniekaanvallen had.
Vandaag de dag ben ik nog altijd wel heel snel moe. Toen mijn opa een tijd geleden in het ziekenhuis lag, voelde ik mega hard mee. Mijn empathisch vermogen is dan echt te groot. Dat vreet aan mij en trekt de energie echt uit mijn lijf. Maar gelukkig weet ik nu ook wel hoe belangrijk het is om voor mezelf te zorgen, ook al vind ik dat nog heel moeilijk. De maatschappij verwacht dat een 21-jarige er altijd wel zal staan en alles zal aankunnen, maar dat is voor mij helemaal niet zo. Ik weet ook dat ik mezelf dat niet moet aantrekken, maar het is soms heel moeilijk om voor uzelf op te komen tegen de buitenwereld.
Ik voelde mij vooral heel alleen en onbegrepen. Die fysieke ongemakken zag je vaak niet aan mij en dan kreeg ik regelmatig te horen: maar je ziet er niet zo ziek uit? Je ziet er toch goed uit? Vaak voel ik mij dan wel gewoon heel slecht, wat maakt dat ik mij heel rot, eenzaam en onbegrepen voelde.
‘Ik had vroeger niet door dat je af en toe eens echt mag ontspannen.”
Soms dacht ik wel eens dat ik een ernstige ziekte had. Dan zei ik: nee, dit komt niet puur door de stress, er zal ook wel iets anders aan de hand zijn. Ik probeerde het wat te ontkennen eigenlijk. Nu sta ik ervoor open om tegen iedereen mijn verhaal te doen en kan ik ook wel erkennen dat het pure stress was. Ik ben eigenlijk gewoon eerst naar een huisarts gegaan en heb uitgelegd wat mijn klachten waren, maar daar had ik uiteraard al jaren last van. In 2019 ben ik dan bij specialisten terechtgekomen en bleek er iets mis te zijn met mijn suikerhuishouding. Sinds dat ik een speciaal dieet volg, gaat het wel veel beter. Ook heb ik heel hard op mijn ademhaling gewerkt, want door helemaal in overdrive te gaan zat die ook niet meer juist. Naast dat ik naar een psycholoog ga, ben ik ook gestart met pilates, wat mij ook wel goed doet.
Er is voor mij eigenlijk een hele nieuwe wereld opengegaan qua zelfzorg. Ik had vroeger gewoon echt niet door dat je af en toe eens echt mag ontspannen. Gewoon voor jezelf zorgen. Ik bleef altijd maar doorgaan en als ik dat besef vroeger had gehad, was die crash misschien wel niet gebeurd.
De maatschappij verwacht precies dat je iets gaat doen op vrijdagavond
Ik heb regelmatig te maken gehad met onbegrip, vooral op school en op de werkvloer. Mijn collega’s snapten niet echt dat een 21-jarige ook eens moe kan zijn en tijd nodig heeft om te rusten. Maar ook voordien, rond mijn zestiende, werd ik niet begrepen omdat ik zo bang was om buiten te komen. ‘Normale’ zestienjarigen gaan wel eens feesten of iets drinken, maar ik deed dat helemaal niet. Enerzijds omdat ik zo met school bezig was, maar ook gewoon omdat ik echt niet durfde buitenkomen tussen zo’n hoop volk.
Ik zou gewoon maar zijn buitengekomen omdat dat van mij verwacht werd precies. Zelfs had ik daar niet per se zoveel behoefte aan. En hoewel ik dat voor mezelf wel oké vond, verwacht de maatschappij precies wel dat je iets gaat doen op vrijdagavond. Dus als ik dat niet deed, bleef ik achter met een schuldgevoel, ook al had ik helemaal geen zin om iets te gaan drinken.
Moest ik iemand in een gelijkaardige situatie goede raad mogen geven, dan zou ik zeggen: leer dat loslaten. Volg je gevoel, want soms doe je dingen gewoon maar om andere mensen blij te maken. Maar probeer vooral te doen wat voor jou goed voelt en trek je niet te veel aan van wat een ander daarvan denkt.
Als jong meisje mag het precies niet om er eens ‘onderdoor te zitten’ en je wordt raar bekeken als je voor jezelf opkomt en zegt: nu heb ik echt rust nodig. Daar ben ik momenteel zelf nog heel hard mee aan het worstelen. Het is niet omdat je het niet ziet aan mij, dat ik vanbinnen niet volledig uitgeput ben. Dat is dus wel echt iets dat ik de wereld wil uithelpen.
Comments